Het volgende blog van Kathleen Ferrier Honorary Professor aan de Universiteit voor Vrouwen (AUW) in  Bangladesh. Het recht op privacy roept veel vragen op bij haar studenten.

Zondag is hier maandag. Net als in andere Islamitische landen is het op vrijdag en zaterdag weekend. Vandaag begon dus, na alle festiviteiten van gisteren het gewone werk weer. En de eerste dag van mijn cursus ‘Mensenrechten in Mondiaal Beleid.’

Het is vandaag vooral zoeken en regelen. Ik moet in het doolhof van gebouwen en gangen mijn leslokaal vinden, mijn kantoortje en de mensen die mij kunnen helpen met allerlei logistieke zaken. Ik moet een bepaald antivirus programma hebben, anders kan ik mijn laptop niet aansluiten op het internet van de Universiteit en dus mijn powerpoint niet gebruiken! Maar de persoon die dat kan regelen is er niet. En ik moet sowieso eerst geld wisselen, want het moet betaald worden in Bangladeshi Taka. Maar de persoon die kan wisselen is net weg. Dus leen ik een laptop van de universiteit. Maar die is niet waar hij behoort te liggen. En de persoon die weet waar hij wel ligt, is er nog niet. En komt vandaag waarschijnlijk ook niet. Maar dat is niet zeker.

Gelukkig heb ik in mij leven al vaak dit soort situaties meegemaakt en weet ik dat ik vooral niet met vragen en adviezen en mogelijke oplossingen moet komen: mijn oplossingen werken hier namelijk niet. Het is het beste alles rustig op zijn beloop te laten en af te wachten. En jawel, ook nu regelt alles zich ‘vanzelf’ op geheel onnavolgbare wijze.

Ik heb veertig studenten. De cursus is zwaar overschreven, maar van mij mag iedereen meedoen. Ze komen uit Myanmar, Syrië, Palestina, Bhutan, Bangladesh, India, Vietnam, Afghanistan en Pakistan en zijn een en al betrokkenheid en interesse. Geheel anders dan in Hong Kong, waar ik veel energie moet steken in het aan de praat krijgen van studenten, praten de dames hier makkelijk. Ze hebben veel vragen, een vaak uitgesproken eigen mening en ze geven graag voorbeelden.

Het recht op privacy, een van de dertig rechten van het Universele Verdrag van de Rechten van de Mens, roept veel op. ‘Bij ons in Afghanistan heb je als kind, ook al ben je veertig jaar, geen privacy. Ouders hebben het recht en de plicht alles van hun kinderen te weten. En als kind heb je hun vragen te beantwoorden.’ En als vrouw is er in veel landen geen enkele sprake van recht op privacy, om nog maar te zwijgen over het recht op gelijkwaardigheid, op onderwijs, op gelijk loon etc.

Kortom, we genoeg te bespreken de komende dagen.

Toch wel wat gesloopt bij een temperatuur van 38 graden, loop ik aan het eind van de dag naar beneden, waar het busje staat dat mij en andere docenten naar het gastenverblijf zal brengen.  Pratika, een van de studenten draagt mijn tas en papieren. ‘Dat hoeft echt niet’,  protesteer ik, ‘geef maar aan mij.’

‘Nee’, zegt Pratika ferm. ‘Ik heb recht op mijn verantwoordelijkheidsgevoel.’ Oke. Eén nul voor Pratika.

kader

De Aziatische Universiteit voor Vrouwen (AUW) is in 2008 geopend in Chittagong, een havenstad in het zuiden van Bangladesh. De missie is getalenteerde en gemotiveerde meisjes uit de meest kansarme plekken in Azië op te leiden tot professionals en leiders die intercultureel begrip en duurzame menselijke en economische ontwikkeling in Azië en de wereld kunnen bevorderen. Momenteel studeren meer dan 500 meisjes aan AUW. Zij komen onder andere uit sloppenwijken en vluchtelingenkampen, de (kleding)industrie en dienstensectoren in 15 Aziatische landen. Ook de staf is internationaal.