Op dit moment vindt in New York de 67^e Algemene Vergadering van de Verenigde Naties plaats. Regeringen van over de hele wereld zijn bijeen om te praten over onderwerpen als de VN- missie in Syrië en wereldwijde vrede en veiligheid. Ook worden er talloze side-events georganiseerd waarmee landen en organisaties hun verbintenis met een thema een bepaald thema benadrukken. Voorbeelden daarvan zijn jongeren, grondstoffen, resolutie 1325 en het Midden-Oosten. Eén van deze bijeenkomsten werd georganiseerd door het U.S. State Department  en was met waas van geheimzinnigheid omgeven. Zou er iets gebeuren? Zo ja, wanneer, waar en hoe?  Elisabeth van der Steenhoven, directeur van WO=MEN doet verslag.

Onverwachts valt de uitnodiging in de brievenbus, en wat voor een. Het State Department heeft achter de schermen een smashing politieke coalitie weten te vormen voor vrouwenrechten. Eenmaal aangekomen in de VS ondergaan wij een  eindeloze rij security checks alvorens te worden toegelaten tot de zaal. De genodigden worden verzocht om ruim anderhalf uur vantevoren aanwezig te zijn en worden in een strakke regie naar gereserveerde stoelen gedirigeerd. Ondertussen lijken er meer veiligheids-speknekken dan diplomaten rond te rennen. De verhouding is minstens 1 op 1. De talloze fotografen voeren achterin de zaal een indrukwekkende balanceer – act op.

Een paar tellen later komen Hillary Clinton, een lange trits premiers en ministers van Buitenlandse Zaken, waaronder Uri Rosenthal, Wereldbank-directeur Jim Yong Kim, de Hoge Vertegenwoordiger van de EU op het gebied van Buitenlandse Zaken Catherine Ashton, Nobelprijswinnares Sirleaf Johnson en talloze leden van het Amerikaanse Congres binnen.

Het Equal Futures Partnership wordt gelanceerd. Met één boodschap: wij committeren ons op een langdurige en serieuze manier voor gelijke rechten van mannen en vrouwen wereldwijd. Met extra geld, extra menskracht en extra inzet.

Waarom zo discreet opgezet?

Geweldig. Maar waarom was de aanloop zo geheimzinnig? Geen berichten op internet, geen interviews vooraf- het tegendeel van een reguliere lancering.

De zichtbare opbouw van een vrouwenrechten -alliantie had dan op veel tegenwerking mogen rekenen van een groeiend aantal landen. Zoals de Verenigde Arabische Emiraten, Benin, Egypte, Malta, Zimbabwe -om er slechts een paar te noemen.  Alle reden dus om de opzet van een vrouwenrechten- alliantie stil te houden totdat er genoeg ‘ leverage capacity’ was.

En het moet gezegd: met behendige Amerikaanse diplomatie hebben de VS een breed scala aan invloedrijke personen aan dit initiatief weten te verbinden, uit zowel Zuid als Noord. Het initiatief wordt getrokken door Bangladesh, de minister van Buitenlandse Zaken van Tunesië is over de streep getrokken om zich hieraan te committeren, Senegal en Peru hebben met aplomb hun handtekening gezet.

Wat levert het op?

Klaarblijkelijk had Hillary Clinton iedereen op het hart gedrukt om met concrete toezeggingen te komen. Een paar meter verderop zuchtte de VN al onder de hoeveelheid lipservice en gebakken lucht. Het werd concreet.

Uri Rosenthal beschreef met verve hoe Nederland zich in de praktijk inzet voor vrouwen in conflictgebieden. In DR Congo, in Burundi, in Afghanistan. En hoe de samenwerking wordt geïntensiveerd in het Tweede  Nationale Actie Plan. Gerichte inzet om geweld tegen vrouwen te voorkomen. En steun aan vrouwen in de Arabische Regio, bijvoorbeeld aan het Libyan Women Peace Platform bij de Grondwetsherziening. Met een concrete, verassende aankondiging aan het einde: een nieuw public-private partnership fonds voor vrouwen in de MENA regio.

Zo kondigde de premier van Bangladesh, Sheikh Hasina,  aan dat vrouwen middels een quotum minstens 30% van Tweede Kamerzetels gaan krijgen. En liet minister Gumelah van Indonesië weten dat het land politieke participatie van vrouwen gaat bevorderen- alsook economische ontwikkeling van vrouwen.

Zie hier een link met een overzicht van alle beloftes: www.http://www.whitehouse.gov/the-press-office/2012/09/24/fact-sheet-equal-futures-partnership-expand-women-s-political-and-econom

Obama of  Romney?

De Amerikaanse verkiezingen beïnvloeden ( uiteraard) ook de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Op elke straathoek kunnen Obama en Romney vlaggen, speldjes, koffiemokken, chocoladerepen, condooms en snoepjes worden gekocht.

En vooral inhoudelijk: het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken is druk bezig haar beleid te borgen. Met oog op een eventuele overwinning van Romney legt het State Department voor komende jaren budgetten en beleid vast.

Het signaal van deze bijeenkomst was kraakhelder: zowel Republikeinse als Democratische leden van het Congres en een topzware internationale politieke coalitie committeren zich aan vrouwenrechten wereldwijd.

Kortom: een geslaagde geheime actie. Wordt vervolgd. Yes She Can