Terug van weggeweest, de Vrijdagmiddagborrel. Waar blijft de Mars voor Mondiale Samenwerking en Solidariteit, vraagt Marc Broere zich af. Als je er als idealistische sector tegenwoordig een beetje bij wilt horen, hoor je een eigen mars te organiseren. En dat is geen slecht idee.  

De eerste maanden van 2017 waren we getuige van de Mars voor Vrouwenrechten en Gelijkheid (21 januari), de Mars voor de Wetenschap (22 april) en de Mars voor het Klimaat (29 april). Als je er een beetje bij wilt horen moet je tegenwoordig je eigen mars hebben gehad, zo lijkt het. De overwinning van Donald Trump als president van de Verenigde Staten heeft in ieder geval voor één positief aspect gezorgd: bezorgde burgers komen weer in actie en we hebben de demonstratie herontdekt. In Nederland is de actiebereidheid weliswaar nog niet zo groot als in andere landen, maar het begin is er.

Hier liggen ook kansen voor organisaties die zich met mondiale samenwerking bezighouden. We zagen ook dat verschillende ontwikkelingsorganisaties met spandoeken en borden aanwezig waren bij de Mars voor Vrouwenrechten en Gelijkheid, en de Mars voor het Klimaat. Eindelijk konden medewerkers van ontwikkelingsorganisaties weer eens buiten spelen in plaats van mee te dingen naar weer een nieuwe tender, waarbij ze zich tegen heug en meug helemaal naar de wensen van het ministerie of een buitenlandse donor moeten plooien. Eindelijk weer eens onder de mensen in plaats van in dat saaie en inspiratieloze kantoor, om uit ideeënarmoede dan maar weer de zoveelste Battle, Award of Challenge uit te schrijven, net als al je collega-organisaties. (Pardon, ik bedoel concurrenten). En zeg nu zelf: een beetje frisse lucht is altijd goed voor de mens, omdat het je geest scherpt.

Maar nu het er echt om gaat spannen in Nederland met een nieuw kabinet, is het tijd voor een volgende stap: de Mars voor Mondiale Samenwerking en Solidariteit.

Een echte protestmars dus om expliciet aandacht te vragen voor het belang van mondiale samenwerking. De vorige kabinetsformatie heeft laten zien hoezeer een beetje druk belangrijk is. Voormalig PvdA-leider Diederik Samsom vergoelijkte later de bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking door te zeggen dat er werkelijk helemaal niemand uit de samenleving tegen had geprotesteerd. Die fout kun je maar beter geen tweede keer maken.

Ik heb al eens eerder geschreven dat ontwikkelingsorganisaties hun achterban niet alleen als donateur, maar ook als activist en campaigner moeten gaan benaderen. Een Mars voor Mondiale Samenwerking en Solidariteit is daar een uitgelezen mogelijkheid voor. Samen beschikken organisaties als OxfamNovib, Cordaid, ICCO/KerkinActie, Woord en Daad, Plan, Terre des Hommes, het Liliane Fonds en anderen over een achterban die talloze malen groter  is dan de Nederlandse krijgsmacht. Tel daarbij de achterban op van organisaties als het Wereldnatuurfonds, Greenpeace, Amnesty International, FNV, CNV en Milieudefensie die ook allemaal geld uit de begroting van Ontwikkelingssamenwerking krijgen.  Als je er daar net als bij de andere marsen tussen de 5.000 en 10.000 van weet te mobiliseren, laat je zien dat je nog steeds een beweging bent die meetelt en geef je een krachtig signaal af.

Wie neemt het initiatief? Of durft niemand en sluiten we ons liever op in de eigen vertrouwde cocon om met elkaar maar vooral onder elkaar in onnavolgbaar jargon over de SDG’s en andere hypes te keuvelen, ver weg van die enge buitenwereld. Nee toch?