In zijn vaste column in het Brabants Dagblad vertelt Tony van der Meulen zaterdag (25-08-12) over zijn ervaringen op Lowlands en zijn bezoek aan het Lowlands University college van Herman Wijffels.

Het was al met al een heel gedoe om er met het openbaar vervoer te komen. Eerst vanuit Brabant met de trein naar ’t Harde. Toen verder met een pendelbus vol vrolijke festivalgangers met al hun tentjes, slaapzakken en zelfopblazende matjes. Een frêle meisje hing met haar te brede lading tussen twee rugleuningen te spartelen als een hulpeloze schildpad. Zij is tijdig gered. Op de heenreis was er dus al van alles te zien, maar ik knapte helemaal op toen ik eenmaal op het popfestival Lowlands was.

Niet door de ‘urgente pop’ (fascinerende term in een recensie, zal net zoiets zijn als ‘actuele kleur’ in modeverhalen). Ik behoor tot de generatie die nog steeds praat over Woodstock, en daar was ontegenzeggelijk veel minder gebonk. Op Lowlands werd ik bijzonder vrolijk door het college dat Herman Wijffels er gaf over duurzaamheid.

Hè? Is dat niet nogal vreemd, bijdehand en wellicht zelfs aanstellerig? Nee, vooral ook omdat ik deze euforie deelde met zo’n negenhonderd jonge festivalgangers. Zij gaan, het is eigenlijk te mooi om waar te zijn, op een snikhete middag naar een enorme tent om college te volgen bij de Lowlands University. Die wordt mede georganiseerd door lokaalmondiaal/coolpolitics, ik ben daar voorzitter van en daarom zat ik in die pendelbus.

Het gaat hier niet om een praatje met veel plaatjes en iedere vijf minuten een grap, maar om een doortimmerd verhaal waar je je hoofd duchtig bij moet houden. Over duurzaamheid, ook dat nog. De professor is zeventig jaar, zo’n halve eeuw ouder dan die negenhonderd. Hij is beroemd, dat wel. Als topbankier van de Rabobank, als bewindvoerder bij de Wereldbank in Washington, maar de laatste tijd vooral ook als de kritische CDA-er die onlangs opnieuw mijn hart stal door zijn adequate inschatting dat de toekomst van die vreselijke Henk Bleker ‘vooral zal liggen bij zijn pony’s’.

Bij zijn opkomst wordt hij meteen al getrakteerd op een ware ovatie. Verrast kijk hij vanaf zijn hoge katheder naar de immense menigte. Op CDA-congressen wordt ook veel gejuicht, maar meestal voor de Maxime Verhagens, die goed getimed een mooie snik in hun stem kunnen leggen om hun flexibele hondentrouw aan de partij te belijden. Maar hier zit geen serviel klapvee, hier zit energiek jongvolk dat er zin in heeft.

In drie kwartier legt Herman Wijffels in samengebalde zinnen uit dat de manier waarop onze samenleving is georganiseerd onmiskenbaar op z’n eind loopt. Het politieke systeem functioneert niet meer: vijf verkiezingen in tien jaar.  Hij verbindt in een panoramisch verhaal nieuwe politiek, ecologie maar ook het veel meer gebruik maken van alle kennis van mensen in de bedrijven met elkaar. Het recht van de sterkste zal onherroepelijk vervangen worden door het eendrachtig oplossen van problemen.

Staat hier een zweverige ziener? Nee, hier staat een gedreven man die al zijn ervaringen samenbrengt in een hoopvol toekomstbeeld. Omdat het volgens hem niet alleen anders moet, maar ook ander kán.

En dan werkt hij zoals in een meeslepend pianoconcert toe naar een aantal slotakkoorden die zullen eindigen in een ontladend gejuich. Stil kijkt hij even naar al die jonge mensen in die enorme tent. Dan zegt hij: ‘Dit is het werk dat jullie te doen staat, jullie generatie. En als ik kijk naar al mijn ervaringen en dat zijn er vele, dan wil ik graag tegen jullie zeggen: gebruik je innerlijke kompas, doe wat bij je past en doe in je leven vooral dingen waar je blij van wordt!’

Te midden van de ovatie probeer ik te bedenken waarom dit zo prachtig is. Ik vermoed omdat je een dergelijke blijmoedige speelsheid niet verwacht bij een gelouterde bestuurder op leeftijd. Na afloop wordt hij, flesje water in de hand, omringd door de toekomst. Zelf is hij ook onder de indruk, ‘het was mooi’.

(Het college van Herman Wijffels is te zien op: www.coolpolitics.nl)

Deze column verscheen zaterdag 25 augustus 2012 in het Brabants Dagblad.