Donderdag, 13 oktober, was het dan zover: de uitreiking van de Briljante Mislukkingen Award. Er waren vijftien cases ingediend, waarvan de vakjury zes cases had genomineerd voor de jury- en publieksprijs. Tijdens de jaarlijkse kennismarkt van Partos Plaza werden de prijzen uitgereikt. Naast de uitreiking was er ook een workshop over de Briljante Mislukkingen Award, waarbij uitwisseling over de cases en het klimaat van briljante mislukkingen in organisaties centraal stond.

Naast het naambordje en programmaboekje krijg je bij binnenkomst drie gekleurde stuiterballen. Al snel wordt duidelijk dat deze stuiterballen bedoeld zijn om een stem uit te brengen op de meest briljante mislukking. Later op de dag zullen de dozen met stuiterballen worden gewogen –  tellen duurt immers lang – en wint de zwaarste doos de publieksprijs. De jury had al eerder zes cases genomineerd, waar de bezoekers hun stuiterballen op konden inzetten. De criteria van de jury waren: reikwijdte van het leren, lef van het naar buiten brengen, de ‘grootsheid’ van de doelstelling en de eigen motivatie van de juryleden.

Ludiek, maar serieus

De Briljante Mislukkingen Award is een ludiek initiatief met een serieus doel. Ook donderdag was de sfeer gezellig en werd er veel gelachen, maar werden de ingediende cases serieus behandeld. Tijdens de workshop van de Briljante Mislukkingen Award werd verder ingegaan op de cases en op het idee achter de award: leren van je fouten, en deze leermomenten delen met anderen. Drie van de genomineerde cases ware vertegenwoordigd.

Het evalueren van projecten kwam als belangrijk onderwerp naar voren. Hoewel er veel, en tijdig geëvalueerd wordt, is dit geen garantie voor succes. Hiernaast hebben werknemers nog steeds moeite om evaluaties, inclusief mislukkingen, openbaar te maken, stelde een evaluatiemedewerker van Cordaid. Leermomenten worden intern goed besproken, maar er heerst toch de angst dat het naar buiten brengen tegen hen gebruikt kan worden, of een eigen leven gaat leiden. Veel organisaties hebben evaluaties ook niet op hun website staan.

Ook werd er gepraat over verwachtingen en het klimaat waar je als organisatie soms in terecht komt. In sommige landen komen lokale partijen hun afspraken niet na, maar blijft de organisatie toch investeren. Dit schept een klimaat waarbij de verwachting is dat er niks gedaan hoeft te worden om investeringen van ontwikkelingsorganisaties te ontvangen. Karuna Foundation maakte dit zelf mee toen de doelgroep van hun project achterover leunde en afspraken niet nakwam, met de verwachting dat de organisatie zou blijven geven. Wat uiteindelijk niet gebeurde, doordat Karuna stopte met het project in het desbetreffende dorp.

Tenslotte werd er herkenning gevonden in het citaat van Samuel Beckett (Iers schrijver en dichter): “Fail first, fail faster, succeed’, wat NCDO directeur Frans van den Boom aanhaalde. Hoe eerder resultaten terugkomen, en dus ook problemen en mislukkingen; fail faster, hoe sneller je kan ingrijpen. En hoe sneller jij, en mensen om je heen, dus kunnen leren van je fouten.

Tamme sfeer zonder concrete plannen

Hoewel het bespreken van de cases informatief was, bleef de sfeer tijdens de workshop redelijk tam. Er waren geen uitspattingen over dat het anders moest, geen kreten om meer openheid, geen felle discussies en geen concrete plannen om meer openheid over mislukkingen in de sector te brengen.  ZoalsEvelijne Bruning, juryvoorzitter en directeur van ‘The Hunger Project’ het mooi verwoordde: “Er was weinig handelingsperspectief”. Dat er wel over gepraat wordt, maar weinig gehandeld is ook terug te zien in het aantal inzendingen: vijftien cases ten opzichte van het grote aantal ontwikkelingssamenwerkingorganisaties. Bruning riep dan ook op om volgend jaar meer cases in te dienen, ‘het liefst zoveel dat de dikte van het resultatenrapportage wordt geëvenaard!’ Ze beweert zelf de meest briljante mislukking te hebben, dus roept iedereen op om een poging te doen haar te verslaan door zelf met een case te komen.

De winnaars

De winnaar van de juryprijs werd ’s middags bekendgemaakt. Red een Kind won met hun case ‘Decentralisatie: ja! Maar hoe?’. Vanwege de grootsheid van het project en de lef om met het leermoment naar buiten te treden, heeft Red een Kind de eerste prijs gewonnen. De jury vond het ook belangrijk dat zij de onsuccesvolle afloop uiteindelijk ten goede wisten te draaien. Jan Lamberink, directeur van Red een Kind had geen bedanklijstje zoals bij een normale award uitreiking, omdat ze deze prijs toch echt helemaal zelf verdiend hadden. Donderdag zal Red een Kind via een opiniestuk op de website uitgebreid reageren op haar winst van de Briljante Mislukkingen Award.

De zwaarste doos stuiterballen kwam toe aan de Karuna Foundation met hun case ‘Stoppen is een optie’, waarmee zij de publieksprijs wonnen. Ze waren erg blij met de prijs, maar plaatste ook een kritische noot. Betteke de Gaay Fortman zei tijdens haar bedankspeech: “Er was weinig concurrentie, waardoor we te makkelijk konden winnen”.

Een goed begin

Tijdens Partos Plaza is er veel gesproken over de leermomenten in de ontwikkelingssamenwerkingsector en de openheid hiervan naar buiten toe. Niet alleen tijdens de specifieke momenten van de Briljante Mislukkingen Award, ook in bijvoorbeeld het einddebat ging het over de transparantie van leermomenten. Na op een ludieke, informatieve manier er mee bezig te zijn geweest, is het tijd voor meer concrete stappen. Wie verslaat Evelijne Bruningvolgend jaar?

Lees hier meer over de Briljante Mislukkingen Award.