Van week tot week bespreekt Evert-Jan Brouwer van Woord en Daad een verkiezingsprogramma. De primeur was vorige week voor het CDA, ditmaal legt hij de SP onder de loep. Evert-Jan heeft even gespeeld met de gedachte om te bloggen van links naar rechts of andersom, maar heeft dat idee laten varen. Want de SP is een linkse partij met rechtse trekjes. Het is dus ook nog even een verrassing wie er volgende week aan de beurt is. Vandaag in ieder geval Emile Roemers knokploeg.

Is dat even schrikken op het station. Dacht ik dat er een poster hing van de nieuwste geweldsfilm. Blijk ik ineens de persoon in het middelpunt van de poster te herkennen: Emile, warempel, hij is het…. ‘Klaar om te knokken’. Hij kijkt woest. Het lijkt bijna 3D, alsof hij zo op je af komt stappen: Magic Leap. Emile wordt omringd door vier al even strijdvaardig kijkende rode dames. Is dit het nieuwe rode gevaar? Of Emile Roemers knokploeg?

Nieuwsgierig gemaakt door de poster, besluit ik – op kantoor aangekomen – het verkiezingsprogramma te downloaden. Mijn oog valt op de inhoudsopgave: ‘Pak de macht’, ‘klassenstrijd’… Ah, denk ik, misschien moet Dick Schoof niet alleen die Russiche hackers, maar ook Emile goed in de gaten houden. Maar goed, alle gekheid op een stokje, nu van inhoudsopgave naar inhoud: een links programma met rechtse trekjes. Ik zoek naar aanknopingspunten op de terreinen duurzaamheid, ontwikkelingssamenwerking en Europa.

De SP kiest ervoor om Europa weg te halen bij de bureaucraten en terug te geven aan de burger. Ze gaan namelijk onderhandelen over een nieuw verdrag dat bevoegdheden teruggeeft aan de lidstaten, inspraak van burgers vergroot en de Europese Commissie in haar huidige vorm afschaft. Dat verdrag wordt vervolgens in een referendum aan de kiezers voorgelegd.

Interessant wordt het als de SP aangeeft wat er dan nog wél op EU niveau geregeld moet worden: tegengaan van grensoverschrijdende milieuvervuiling, een nieuw systeem van CO2 beprijzing waarbij de vervuiler betaalt, aanpak van internationale criminaliteit, eerlijke handelsverdragen in plaats van TTIP en CETA, verplichtende afspraken over aanpak van multinationals die zich schuldig maken aan belastingontduiking en -ontwijking, tegengaan van fraude en speculatie in de financiële wereld, gezamenlijke afspraken over opvang en toelating van asielzoekers tot Europa.

Alles bijeen genomen een geduchte hoeveelheid vraagstukken waarvoor we toch kennelijk in Brussel moeten zijn om ze sámen op te lossen. Eigenlijk gaat de ronkende Europakritiek – één van die rechtse trekjes van de linkse SP – in dit programma meer over de manier waaróp dan over het wát. Over de burger die het niet meer volgt en daarom afhaakt. En daar heeft de SP gewoon een punt: de EU moet dichter bij de burger komen.

Dan naar ontwikkelingssamenwerking. Kijken waar rode Roemer en zijn dames voor willen knokken. Dat valt niet tegen. Weliswaar geen uitspraken over hoeveel de SP erin wil investeren. Maar wel een paragraaf met mooie voorstellen. Geen woord over de effectiviteit van hulp. De SP hoef je van de zin van ontwikkelingssamenwerking niet te overtuigen. Dat doet weldadig aan. Wel veel aandacht voor welk soort partnerschap we aangaan met Afrikaanse landen: ‘wederzijds begrip en respect voor elkaars cultuur en historie staan voorop’. Dat klinkt soft, maar is waarschijnlijk effectiever dan het geblaas van VVD en CDA (‘wij stoppen de hulp als jullie afgewezen asielzoekers niet terugnemen’).

De socialisten willen zich speciaal focussen op Afrika, en dan ‘op jongeren, door (vak)opleidingen met een goede toegang tot de arbeidsmarkt te ondersteunen en te investeren in beginnende ondernemers en kleine innovatieve bedrijven’. Dat klinkt mij als muziek in de oren. Komt waarschijnlijk omdat wij bij Woord en Daad, uit visie en overtuiging, precies dáármee bezig zijn. Niet traditioneel links trouwens van die SP.

Als laatste het thema duurzaamheid. Nederland heeft ten slotte het Akkoord van Parijs en de Duurzame Ontwikkelingsdoelen getekend, en de SP noemt ze ook, in het kader van energiebeleid en klimaatbeleid. In eerste instantie baalde ik als een stekker, toen ik aankwam bij het zinnetje: ‘Gebouwen en woningen worden zo snel mogelijk geïsoleerd, minstens naar energielabel B of verder naar ‘nul-op-de-meter’.’ Laat ik nou net vorig jaar mijn huis geïsoleerd hebben en daar flink in geïnvesteerd hebben. Had ik na 15 maart 2017 moeten doen. Factuurtje naar de SP. Vadertje Staat isoleert gratis uw huis.

Goed, toen ik verder doorlas, ontdekte ik dat de SP zich volop wil inzetten voor ‘behoud van bossen, vruchtbare bodems en biodiversiteit en de toegang van mensen tot water, voedsel en duurzame energie’. Dat gaat aardig richting wat wij deftig noemen: beleidscoherentie voor ontwikkeling. Niet alleen solidair zijn met de allerarmsten. Maar ook verantwoordelijkheid nemen voor schade die wij elders aanrichten.

Afsluitend: ik ben niet van geweldsfilms en knokploegen, maar na mijn aanvankelijke aversie te hebben overwonnen, kwam ik in het SP-programma toch een aantal aardige dingen tegen. Misschien wel juist omdat het zich niet laat opsluiten in een traditioneel sociaal-economisch links-rechts schema.

Disclaimer: de rest van het programma heb ik niet gelezen, dus daar laat ik me maar niet over uit.

Volgende week behandelt Evert-Jan het verkiezingsprogramma van de PVV.