BLOG – Volgens Remco van der Veen van Cordaid is het tijd voor meer feiten en daden, en minder meningen en opiniepeilingenpolitiek. In deze blog probeert hij dan ook níet zijn mening te geven. Maar over Parijs, terrorismebestrijding en publieke rouw is meningsdrang sterk.

Via deze blog wilde ik eigenlijk ten strijde trekken tegen de terroristen en alle andere idioten die deze wereld verzieken. Mijn wapen in deze strijd is mijn grondwettelijke recht op vrije meningsuiting. Ik zet dit wapen in door mijn mening deze keer niet te uiten.

Waarom? Het is tijd voor meer feiten en meer daden en minder meningen en minder opiniepeilingenpolitiek. Zo had ik deze blog willen beginnen en gelijk eindigen. Een oproep aan mensen en politici: spreek over feiten en spui minder je mening. Gek word ik van alle terrorismedeskundigen. Gek van politici die zeggen hoe we de vijand die haat predikt moeten bestrijden. Buiten extra bommen gooien en grenzen beter afsluiten zie ik geen concrete acties. Kwaad bestrijden met kwaad, nee dat helpt. U ziet het al, het is me niet gelukt. Ook mijn meningsdrang is sterker dan mezelf.

Uren na de aanslag zag ik foto’s voorbijkomen op Facebook. Tientallen lijken op elkaar in de straat. Een man ogenschijnlijk slapend met een kogelwond in zijn buik. Vier kinderen op een hoopje ineen gekropen als een foetus in de buik van een moeder maar nu dood op een terras. Verderop verbrande lijken in de straat. Nee, niet Parijs maar een dorpje in de Democratische Republiek Congo, kort voor de aanslagen in Parijs. Ruim driehonderd mensen in één dorp, afgeslacht door andere idioten. Degene die het op Facebook zette vroeg zich met spijt af waarom de wereld hier niet om rouwt. Waarom geen drie dagen rouw in DRC? Waarom danst men door in Matonge Kinshasa? Waarom geen #PrayforDRC?

‘Resilience’. Het is een term die ook Nederlandstalige ontwikkelingswerkers steeds vaker in de mond nemen. Het betekent gewoon ‘weerbaarheid’ of ‘veerkracht’. Voor ons betekent dat: zorgen dat mensen en gemeenschappen de kans krijgen om zich voor te bereiden op rampen, om te zorgen dat ze daarna weer snel de draad kunnen oppakken. Die veerkracht vergroten we in allerlei landen waar het mis gaat. Maar het lijkt of het zelf zijn verleerd, die veerkracht. We springen niet meer terug in dezelfde vorm maar in steeds andere vormen van bekrompenheid en angst. We zijn het verleerd, omgaan met ontwrichting. We omarmen de angst en zijn definitief onze onschuld aan het verliezen.

Angst is de grootste vijand van geluk. Veerkracht is de kracht om weer op te staan, om niet te verstijven, angst af te schudden, feiten te analyseren en de rede te  omarmen in alles wat je doet.  Om een dikke huid te krijgen tegen deze idioten die dichterbij komen. Net zoals we ook gewoon elke dag in de auto stappen, ook al weten we dat jaarlijks ruim vijfhonderd mensen in het verkeer omkomen.

In die week van Parijs was er ook goed nieuws, dat niemand heeft gehoord: jaarlijks sterven wereldwijd tweehonderd duizend minder vrouwen in het kraambed door betere gezondheidszorg. Nu is het zaak dat deze moeders en hun partners de kansen krijgen om hun kinderen menswaardig op te voeden. En dat wij samen de voedingsbodem voor angstzaaiers wegnemen.