In tegenstelling tot de meeste Kameroenese vrouwen, deed Judith van de Kamp een zwangerschapstest. En zat met haar nauwelijks dik geworden buik tussen hoogzwangere vrouwen in de zwangerschaps-poli.

Vandaag wil ik iets stiekems doen. En dat is best moeilijk voor een ‘kimbang’ (blanke) in het dorpse Kumbo. Iedereen weet precies wie ik ben, waar ik woon en werk, en wat ik voor boodschappen koop. Het heeft voordelen, bijvoorbeeld als ik op een motorbike naar huis wil; dan tuft de bestuurder rechtstreeks naar mijn huis zonder vragen. Maar vandaag wil ik dus iets stiekems doen, en ben ik liever onzichtbaar. Maar dat ben ik niet.

Ik ga expres naar een ziekenhuis waar niemand me kent. Naar de apotheek. De apothekaresse kijkt me vragend aan, en ik mompel zachtjes: “Heeft u zwangerschapstesten?”. Daar moet ze over nadenken. Ze heeft ze zelf niet, maar loopt graag met me mee naar het ziekenhuismagazijn. Daar kijkt ze rond in het kantoor, wijst naar mij en roept: “Zij wil een zwangerschapstest! Hebben jullie die?!”

De meneer die me verder kan helpen vraagt hoeveel dozen ik wil; hij heeft ze in dozen van 50 stuks. Wow! Neeneenee, ik wil er graag één, of twee. Ik glimlach lief, en de meneer zegt dat hij een uitzondering voor me maakt. Ik moet er een paar cent voor betalen en krijg twee testen mee. Joepie. Missie geslaagd. Niet veel later is het feest bij ons thuis, want ik ben inderdaad zwanger!

Mensen kopen hier dus geen zwangerschapstesten. Niét! Ze concluderen op een gegeven moment dat ze zwanger zijn, of ze gaan een test doen in het ziekenhuis. Wauw, da’s interessant! Niks romantisch samen met je partner streepjes tellen. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat dat ook een onwijs cultureel bepaald moment is; ontdekken of je zwanger bent. Het is dan ook heel raar voor mensen om te horen dat ik zwanger ben, want “huh, je hebt toch helemaal geen buik?”. Zeggen dat je pas twee maanden zwanger bent is dus ook raar, want hoe weet je dat nou zeker??

Niet veel later loop ik bijna huppelend mijn onderzoeksziekenhuis bij de zwangere-vrouwenpoli binnen om te vragen vanaf wanneer ik op controle mag komen. Het antwoord is een beetje teleurstellend: “De  meeste vrouwen beginnen bij zo’n vijf of zes maanden zwangerschap. Maar je kunt al komen vanaf vier maanden”.  Als eindelijk het moment daar is, kom ik op een spreekuur voor zwangere vrouwen die allemaal op hun eerste afspraak komen. En er zitten dikke buiken tussen! Ik probeer mezelf nog wat extra op te blazen, want hey; ik hoor er ook bij! Het spreekuur is meer een spreekdág, want we krijgen uitgebreid voorlichting, op echte houten schoolbankjes. Ik heb me vooral verheugd op de zangsessie waar ik in een vorige column over schreef:

SONG ON ADVICE TO PREGNANT WOMEN

Lead:     Do you know?
All:          Yes we know what to do when we are pregnant
All:          The first thing to do is to come early to clinic
When we come to the clinic the midwife will check us
She will check our babies and make sure
we are all healthy
Lead:     Do you know?
All:          Yes we know what to do when we are pregnant
All:          The second thing to do is to rest and sleep
And another thing to do is to keep ourselves clean
And to wear clean dresses
and take care of our breasts
Lead:     Do you know?
All:          Yes we know what to do when we are pregnant
All:          The third thing to do is to take a balanced diet
And another thing to do is to sleep
under a mosquito net
And to take iron tablets
and antimalarial treatment

Het gaat er serieus aan toe; iedereen zingt uit volle borst mee. De mannelijke verpleegkundige bij het schoolbord staat streng en wild met zijn handen te zwaaien om de maat aan te geven. Het is wel duidelijk dat de meeste vrouwen het lied niet voor het eerst zingen. Aan het eind van ons gezang moeten we voor onszelf applaudiseren, maar niet zomaar applaudiseren! Nee, we krijgen een klapritme aangeleerd ter ere van onszelf, onze partner en ons kindje (!):

Klap klap klap – “mama!”
Klap klap klap – “papa!”
Klap – “Pikin” (kind)

Uren later verlaat ik de kliniek, verfrist. Zo kan ik er wel weer aan paar maandjes tegen. En die tweede zwangerschapstest gaat mee naar Nederland als souvenir.