In de ontwikkelingssector hoor je zelden een vrolijk geluid, volgens Jan Jaap Kleinrensink, regiodirecteur Indonesië van Hivos. Maar kijkende naar de verkiezingsprogramma’s vindt hij weinig reden tot klagen.

Optimisme is niet zo sterk ontwikkeld in ons vak. Geluiden uit de ontwikkelingssector in Nederland zijn zelden vrolijk. Soms zelfs uitgesproken deprimerend: ‘help, we worden gekort!’, ‘opheffing dreigt’, ‘de politiek begrijpt ons niet!’ Waar dat doemdenken precies vandaan komt, is een studie waard. Misschien is het een wat ongelukkige vertaling van een groot gevoel voor de misère in de wereld.

Wie de moeite neemt om alle verkiezingsprogramma’s van dit seizoen te lezen, vindt natuurlijk genoeg stof voor cynisme. Maar laten we de zonnige zijde eens onder de loep nemen. Van de tien partijen die in de Tweede Kamer vertegenwoordigd zijn, zijn er maar twee die weinig of niets moeten hebben van OS. De PVV heeft de toon gezet, en de VVD lijkt dit voorbeeld inmiddels te willen volgen. Die twee partijen zijn goed voor een zetel of vijftig. Niet te onderschatten, maar verre van een meerderheid.

Zelfmedelijden

Dan zijn er drie partijen die het budget willen handhaven (op de bekende 0,7% van het BNP): CDA, D66 en SGP. De overige vijf partijen (PvdA, GroenLinks, SP, CU en Partij voor de Dieren) willen dat het budget omhoog gaat.

Niets om over te juichen. Papier is geduldig, de verkiezingen moeten nog komen en de formatie zal ongetwijfeld een compromis opleveren. Maar kunnen we even stoppen met kermen? De OS-sector doet er goed aan, de eigen doelen en praktijk zelfbewust uit te dragen. Daar hoort een zekere mate van zelfkritisch vermogen zeker bij. Maar geen gecultiveerd slachtofferschap of pro-actief zelfmedelijden.

Ontwikkeling is voortgang. Er is nog een lange weg te gaan in de mondiale armoedebestrijding. Bij de pakken neerzitten helpt niemand.

Jan Jaap Kleinrensink werkt als regiodirecteur in Indonesië voor Hivos en schreef deze column op persoonlijke titel