Het Medisch Comité Vietnam Nederland kwam goed uit MFS-2, maar nu er bezuinigd gaat worden op de sociale sectoren lijkt het tij gekeerd. Vice Versa sprak met Willie Rûckert en Karin Vlug van de organisatie. Rûckert: ‘Het lijkt wel handje klap, hoe deze bezuinigingen worden geformuleerd.’

De eerste reactie van Willie Rûckert op de Kamerbrief van Ben Knapen werd overruled door vragen.  ‘Er is een beleidskader door Koenders geschreven en hier heeft het hele middenveld beleid op uitgezet. Hier kun je niet alleen maar in gaan knippen. Er is een hoop gemarchandeer terwijl we blijven wachten op kwantitatieve eisen door Ben Knapen. Ik vind bijvoorbeeld dat hij op zeer korte termijn de 60-40% regeling moet opheffen wil hij zijn beleid uitvoerbaar maken. Nu er minder partnerlanden komen wordt het investeren van minimaal 60% van het budget in partnerlanden moeilijk uitvoerbaar. Bovendien heb ik nu voorstellen liggen waar alsmaar geen uitspraak over kan worden gedaan,’ ligt Willie Rûckert toe.

Het verlanglijstje aan Sinterklaas

De MFS-2 ronde was voor veel organisaties een spannende en drukke periode. Alle inspanningen destijds maken de volgende bezuinigingenslag moeilijk te accepteren. Het Medisch Comité Vietnam Nederland kreeg in tegenstelling tot MFS-1 deze keer wel subsidie toegekend. Dat de bezuinigingen hen met deze eerdere meevaller minder zwaar zou vallen blijkt daarentegen niet waar.

‘Het punt is dat je een half jaar bezig bent geweest om een aanvraag te schrijven in lijn met alle eisen die er gesteld waren. Nu worden delen ervan gewoon weggeveegd. Zo is het de omgekeerde wereld. In plaats van dat je kijkt naar wat er nodig is en naar wat de vraag van partnerlanden is, moet je kijken naar wat je krijgt en of je er iets mee kunt bereiken. Het is gewoonweg een flater. Je kunt niet eerst vragen wat er echt belangrijk is en dan vragen wat er van hetgeen wat echt belangrijk is toch minder belangrijk is. Dit is niet fatsoenlijk en niet werkbaar. Je baseert je programma’s op de voorwaarden van nieuw beleid, maar nu lijkt het erop dat we met z’n alleen maar een potje creatief aan het doen zijn. Op deze manier is de kans van slagen veel te laag. En dat niet alleen, het is ook een lastige gevoelskwestie. Je laat gewoon mensen zitten die het heel erg nodig hebben,’ aldus Willie Rûckert.

Karin Vlug vervolgt: ‘Het lijkt wel op het verlanglijstje aan Sinterklaas. Stel je maar voor, je wilt erg graag een IPhone. Helaas blijkt deze wel een beetje te duur zijn voor de Goed Heilig Man en dus krijg je dan maar een Nokia.’

Economische ontwikkeling

De focus op economische ontwikkeling klinkt erg goed, zegt Karin Vlug. Het schrappen van landen zoals Vietnam maakt haar in eerste instantie blij, want kennelijk is er voldoende groei. Toch is de waarheid minder rooskleurig volgens Vlug: ‘Het lijkt nu wel alsof er dus geen hulp meer nodig is in een land als Vietnam met een groeicijfer van 0,8%. Toch zijn er veel kwetsbare groepen waar overheden zich minder druk om maken. Daarom gaat het niet sec om economische groei. Wanneer je in Vietnam komt zijn er plekken die zijn afgeladen met hippe brommers, mobieltjes en chique’ zaken als Chanel. Maar wanneer je van de highway af gaat, 20 km landinwaarts, ontmoet je de 20% van de bevolking die rondkomen van minder dan $1 per dag. De Millenniumdoelen zijn hier in ieder geval nog lang niet bereikt.’

Wel is Karin Vlug het met Ben Knapen eens dat er kritisch naar ontwikkelingssamenwerking, en de betekenis en effectiviteit ervan moet worden gekeken. Buiten dat beoogde doel schiet de overheid volgens haar desondanks te kort. ‘De klus is nog niet klaar en er is nog een flinke zet nodig. Het politieke klimaat van ontevredenheid met betrekking tot hoe het gaat in Nederland maakt een vertaalslag naar het buitenlandbeleid. Dit terwijl ontwikkelingssamenwerking op allerlei fronten onze welvarendheid bepaald.’

Naast het eerder genoemde advies van Rûckert om snel met kwantitatieve eisen te komen heeft ook Vlug advies voor staatssecretaris Knapen. ‘Ik zou Ben Knapen adviseren om nog eens goed te kijken naar het beleid. Het beleid zal namelijk een hele grote invloed gaan hebben op de uitvoering. Organisaties moeten op korte termijn hele grote beslissingen nemen. Ben Knapen moet zich realiseren dat dit zijn verantwoordelijkheid is en dat alles wat wordt afgebroken niet makkelijk weder op te bouwen is. Het is geen tijd om aan te rommelen. We willen weten waar we aan toe zijn. Op dit moment kunnen we gewoon niets, weten we niets en kunnen we niets naar onze partners toe communiceren. We verkeren momenteel in Niemandsland, ’ sluit Karin Vlug af.