Vandaag de laatste column van Irene de Vries uit Suriname. Haar stage in de gezondheidszorg zit erop. Inmiddels is ze afgestudeerd als arts en alweer aan haar volgende uitdaging begonnen: tropenarts in opleiding. Haar terugkeer naar Nederland viel niet mee. ‘Over mijn gevoelens voor de huidige stand in de Nederlandse politiek kan ik kort zijn, ik vind het ronduit klote.’

Rond dezelfde tijd als ik vier maanden eerder aankwam, rijden we de stad uit. Richting het vliegveld in Zanderij. Evenals toen laat ik door het open raam de Surinaamse nacht aan me voorbij glijden. De Surinaamse nacht die mij inmiddels niet vreemd meer is. Waar vier maanden geleden mij alles nog zo onbekend voorkwam, kijk ik nu met weemoed naar de bekende straten van Paramaribo. Over de Saramaccastraat rijden we de stad uit, elke straathoek, elke winkel, elk gat in de weg dat zo vertrouwd voelt. Naast mij een Surinaamse vriend die geen vreemde meer is. We passeren Havana Lounge waar ik zoveel avonden dansend heb doorgebracht. En dan, langzaam maakt het gemoedelijke stadse leven van Paramaribo plaats voor het prachtige groen op de weg naar Zanderij. Wat een land!

Inmiddels ben ik ruim een half jaar terug in Nederland, hard aan het werk als tropenarts in opleiding, zoals gepland. De Surinaamse arbeidsmoraal, waar rust en regelmaat groot respect verdient, ligt ver achter me en ik heb me weer laten indoctrineren door de Nederlandse werkstress. De kindergeneeskunde is het eerste vak waar ik induik voor mijn tropenopleiding, ten minste 50 uur per week. In Suriname deed ik dat ook regelmatig, ook daar werk genoeg. En toch voelt het anders. Maken de tropen minder snel moe?

Inmiddels heeft Bouterse de verkiezingen in Suriname gewonnen en is ook Nederland voor het populisme gevallen. Wat dat betreft kunnen we elkaar niets verwijten. Over mijn gevoelens voor de huidige stand in de Nederlandse politiek kan ik kort zijn, ik vind het ronduit klote. Maar, hoe controversieel ook, Bouterse roept gemengde gevoelens bij me op. Het ging redelijk goed met Suriname, dus er was volgens mij geen noodzaak Venetiaan de rug toe te keren. Maar de Surinamers denken daar anders over, de hervormingen met Venetiaan gingen te langzaam. Bouterse wil verandering brengen. Hij wil de geschiedenis met Nederland de rug toe keren en zich richten op de eigen omgeving, Brazilië, de Caraïben. Geef hem eens ongelijk. Het is de vraag of hij de economische stabiliteit die de regering Venetiaan na de vorige desastreuze ambtstermijn van de NDP (de partij van Bouterse) hervonden heeft, weet te behouden.

Inmiddels is het nodige geschreven in de pers, over Nederlandse én Surinaamse politici. Die drugsbeschuldigingen aan het adres van Bouterse kunnen me (helaas) gestolen worden. ‘Iedereen heeft wel iets op zijn geweten’, zeggen de Surinamers. In Nederland slaan we al op tilt als een parlementariër zijn liefdesleven anders inricht dan de heersende moraal ons voorstelt (het tumult rond Jack de Vries voelde destijds in Suriname heel absurd aan). We hebben er tegenwoordig hélemaal een hobby van gemaakt tot vervelens toe te rapporteren over de ongewassen van verscheidene politici. Alsof mij die paar boetes iets kunnen schelen. Maar ja, in Nederland kan dat natuurlijk allemaal niet, want wij zijn zo een ontzettend beschaafd volk.

Blijven over de decembermoorden en daar kunnen we absoluut niet omheen. Hoe pijnlijk moet het zijn als je als Surinamer de jaren 80 hebt meegemaakt, gelijkgezinden en familieleden hebt verloren en dat je eigen volk dan voor de vermeende aanstichter daarvan kiest. Die pijn kan ik als jonge buitenstaander niet voelen, maar het valt niet goed te praten. Desondanks doet een groot deel van de Surinaamse bevolking, waarvan 75% van de kiesgerechtigden na 1982 geboren is, dat wel. Belangrijk voor hen: Bouterse brengt de verschillende bevolkingsgroepen samen. En, het moet gezegd, dat doet de huidige Nederlandse regering absoluut niet. Nee, volgens mij kunnen we elkaar niet veel verwijten. Of misschien moeten we elkaar juist een heleboel verwijten.

Inmiddels is het winter, het seizoen dat ik vorig jaar bijna in zijn geheel wist te vermijden. Maar de Surinaamse Damaru zingt me vanuit de speakers toe dat hij me wil verwarmen in de kou. Daar doe ik het voorlopig mee.

Irene de Vries (26) is tropenarts in opleiding. Ze is afgestudeerd in de medische antropologie, sociologie en geneeskunde.